Vanaf de jaren 2000 is m'n duivenspel fondgerichter geworden.
Eerst en vooral was er een belangrijke wijziging in m'n leven. Ik ben gescheiden en eerst zag het er niet naar uit dat ik nog zou kunnen spelen met de duiven. Eenmaal ik de zekerheid had dat ik m'n huis terug kon inkopen was de eerste stap al gezet. Ik hield m'n hobby om m'n gedachten wat te kunnen verzetten. Ik moet ook onderstrepen dat heel wat duivenmelkers vrienden bleken te zijn. Ze steunden mij door dik en dun.
Met een beperkte ploeg probeerde ik de jaarlingen tot Limoges te krijgen en met de oude es wat nationaals te spelen. Dat lukte soms maar ik kon nooit echt standvastige uitslagen maken. Ik zag ook letterlijk dat sommige duiven gekraakt thuiskwamen van een fondvlucht.
Begin 2006 maakte ik een mentale beslissing. Ik zou er alles aan doen om later goed op de fond te spelen.
Daarom moesten er fondduiven komen en moest ik van m'n hart een steen maken. De oude soort moest weg. Ik had ze immers verprutst door er teveel vitesse en lichte halve fond in te kruisen.
Er kwamen enkel duiven van mensen die jaar na jaar, week na week bewijzen dat hun duiven de nationale vluchten aankunnen. Ik was ook bereid daarvoor in de geldbeugel te schieten. Vroeger dacht ik dat ik goed speelde als ik geld over had. Dat kan misschien plezant zijn maar een hobby mag geld kosten en je moet leren genieten van vroege prijzen ipv wat er naast staat van €.
Er werd een kweekvoliere bij mij thuis gezet zodat ik m'n moeder kon ontlasten van de zorg voor m'n kwekers en zelf een oogje in het zeil kon houden.
Er werd een systeem uitgedokterd waardoor ik alleen heel de bende kan verzorgen zonder erin te verdrinken en stap voor stap aan een groepje fondduiven te raken.
Eerst en vooral was er een belangrijke wijziging in m'n leven. Ik ben gescheiden en eerst zag het er niet naar uit dat ik nog zou kunnen spelen met de duiven. Eenmaal ik de zekerheid had dat ik m'n huis terug kon inkopen was de eerste stap al gezet. Ik hield m'n hobby om m'n gedachten wat te kunnen verzetten. Ik moet ook onderstrepen dat heel wat duivenmelkers vrienden bleken te zijn. Ze steunden mij door dik en dun.
Met een beperkte ploeg probeerde ik de jaarlingen tot Limoges te krijgen en met de oude es wat nationaals te spelen. Dat lukte soms maar ik kon nooit echt standvastige uitslagen maken. Ik zag ook letterlijk dat sommige duiven gekraakt thuiskwamen van een fondvlucht.
Begin 2006 maakte ik een mentale beslissing. Ik zou er alles aan doen om later goed op de fond te spelen.
Daarom moesten er fondduiven komen en moest ik van m'n hart een steen maken. De oude soort moest weg. Ik had ze immers verprutst door er teveel vitesse en lichte halve fond in te kruisen.
Er kwamen enkel duiven van mensen die jaar na jaar, week na week bewijzen dat hun duiven de nationale vluchten aankunnen. Ik was ook bereid daarvoor in de geldbeugel te schieten. Vroeger dacht ik dat ik goed speelde als ik geld over had. Dat kan misschien plezant zijn maar een hobby mag geld kosten en je moet leren genieten van vroege prijzen ipv wat er naast staat van €.
Er werd een kweekvoliere bij mij thuis gezet zodat ik m'n moeder kon ontlasten van de zorg voor m'n kwekers en zelf een oogje in het zeil kon houden.
Er werd een systeem uitgedokterd waardoor ik alleen heel de bende kan verzorgen zonder erin te verdrinken en stap voor stap aan een groepje fondduiven te raken.